312 kilometer over het eiland Mallorca, doorspekt met enkele pittige beklimmingen. Het is niet voor iedereen weggelegd. Jo Punie ging dit jaar de uitdaging aan, en met succes! Hieronder zijn verslag.

5 uur...het geluid van het wekkertje klinkt niet meteen als muziek in de oren. We proberen wat te eten en begeven ons naar de bevoorrechte startvakken, vlak voor het hotel. Van nervositeit is geen sprake.
Iets na 7u klinkt het startschot en weg zijn we. Tegen dik 40 km/u razen we naar de voet van de Coll de Femenia. Kristof Van Cauwenberg en ik hebben afgesproken om samen te blijven. Ons klimtempo ligt meestal ongeveer gelijk.
Ik geniet van mijn superbenen en de eerste beklimmingen vliegen voorbij. Na een tijdje zien we Katleen Luypaert voor ons uit rijden. Ze gaat net door een moeilijk moment. We besluiten haar te vergezellen en wat op haar in te praten. De bemoedigende woorden missen hun effect niet, want na 81 km peddelt ze vlotjes bij ons weg.

Na 115 km, op de Coll de Pi, krijg ook ik een klop van de hamer: een tegenpruttelende maag en een draaierig gevoel. In mijn enthousiasme ben ik wellicht te hard van start gegaan. Ik kan Kristof nog volgen tot de 2de bevoorrading, maar dan geef ik hem de boodschap om alleen door te rijden. Vanaf dit punt wordt het een echte calvarietocht. Overleven van bevoorrading naar bevoorrading! Aanpikken bij een groepje lukt niet. Alle groepjes rijden net te snel of te traag. Dan maar mijn eigen tempo rijden en trachten wat van het geweldige landschap mee te pikken.

Bij de splitsing van de 225 km begin ik in m’n eentje aan de laatste lus. En die blijkt nog serieus pittig: constant draaien en keren en nog flink wat hoogtemeters. Gelukkig kan ik af en toe ook de gedachten verzetten. Op het pleintje in Arta is er flink wat sfeer. Ik besluit even te pauzeren en neem rustig de tijd om te genieten van 2 deugddoende pintjes.

Een uurtje later bol ik als laatste GFTbe-er over de meet, na dik 11u in het zadel. Heel moe maar enorm fier op mezelf. De anderen hebben de hele namiddag zitten wachten op de finishers van de 312. Ik neem de felicitaties dankbaar in ontvangst. Granfondoteam, organisatie en begeleiders: 312 keer een hele dikke merci!

Mallorca M167

Meer dan 300 km in het zadel? Niet iedereen staat er voor te springen. Het gros de deelnemers koos voor de korte afstand van 167 km, onder hen ook Jan Desal en 12  andere GFTbe-ers Lees hier het verslag van Jan.

De startboxen en de bevoorrechte vakken liepen al vanaf 6:15 u goed vol. Voor ons stonden al een paar honderd anderen aan te schuiven, en na het startschot zouden we de kop van de wedstrijd dan ook nooit meer bijhalen.
Kort na de start kwam ik in het zog van Arne terecht. “El presidente” sloeg vrij snel zijn vleugels uit en zette aan een hoger tempo de beklimming verder. Hij zou uiteindelijk voor de langste afstand kiezen. Ook Katleen Luypaert vatte gezwind die eerste klim aan. Zich vastbijten in haar wiel zat er niet in. Mijn dieselmotor was duidelijk nog niet onder stoom. Ik koos wijselijk voor mijn eigen tempo en zette naarstig mijn weg verder.
Op het het technische en golvende parcours was ik vooral op mezelf aangewezen. Groepje na groepje verbrokkelde op de beklimmingen en zo belandde ik na een tijdje in het gezelschap van twee oudere Spanjaarden, die er ongeveer hetzelfde tempo op nahielden.
Intussen maakte onze Bart Van kerkhoven in de voorste gelederen deel uit van een groepje van 5, dat zou strijden om de overwinning. Achter hen volgden Kristof Bervoets en Kevin Gillis, die aansloten bij Pieter Bellefroid op zoek naar een plaats in de top 10. Door kettingproblemen hadden Kristof en Kevin de kopgroep gemist.

Terwijl zich voor mij een blauwe Granfondotrein vormde, haakte ik mijn wagonnetje aan bij drie Engelse hardrijders waarmee we uiteindelijk ook de finish zouden bereiken. Ook Benny Van Nuffelen pikte op het einde van de bergzone bij ons in. De Britten en de Belgen sloegen de handen in elkaar en de samenwerking verliep perfect. Heerlijk ronddraaien dus op de verkeersvrije wegen, door Spaanse dorpen onder een blauwe hemel. Een lichte euforie maakte zich van mij meester. We haalden regelmatig renners in die nooit konden aanpikken.

Na de bevoorrading op km 110 moest Benny afhaken met krampen. De verstandhouding met de Britten bleef opperbest en een kleine drank- of eetpauze werd mij nooit kwalijk genomen. Benny zou later zijn krampen overwinnen en slechts een drietal minuten op ons groepje moeten prijsgeven.
Verder in het peloton reden Tine Helsen en Dirk Claes samen de granfondo uit. Dirk, een ervaren granfondorenner van het eerste uur, vocht een verbeten strijd uit met een hardnekkige knieblessure. Kranige Tine eindigde als 3de vrouw in haar leeftijdscategorie, knap!

Na het afhaken van Benny kreeg ik het gezelschap van kompaan Bert Nijs. Bert, die aan zijn eerste granfondo toe was, had bij onze bevoorrading op km 110 een kleine pauze genomen en verzeilde zo in de Engels-Belgische trein. Naarmate de wedstrijd vorderde, haalden we ook nog een paar voorliggende groepjes in. Eventjes probeerden we de groep uit te dunnen door een waaier te trekken, maar de wind blies niet echt hard genieg
Vooraan had Bart Van kerkhoven intussen zijn twee metgezellen overboord gegooid. Op 5 km van het einde kon zijn podiumplaats al niet meer ontsnappen. 2de plaats en eerste in zijn leeftijdscategorie (M40-44) of de 167 km in 4u.41’.

Kristof, Kevin en Pieter hadden als triotijdritteam een ware inhaalrace achter de rug en gaven slechts 12’ prijs op Bart. Kristof won de spurt van het Granfondoteam.be-trio, goed voor de 7de plaats algemeen en 1ste plaats leeftijdscategorie M35-39. Ook Kevin Gillis won zijn leeftijdscategorie M25-29. Pieter Bellefroid eindigde tweede bij de M30-34.
Met een 79ste plaats algemeen en een 5e plaats in zijn leeftijdscategorie, mocht ook ik op een meer dan geslaagde wedstrijd terugblikken.

5u30 het irritante geluid van de wekker haalt me uit een zalige droom … Ook voor een niet fietser is het vroeg uit de veren op de dag van een Granfondo. Maar zoals het hoort ligt alles netjes klaar. Na wat opfrissingswerken en een snel ontbijt is het richting huurwagen. Gelukkig staat deze nog steeds op zijn plekje, net niet ingesloten door de 8000 deelnemers aan de race.

Het eerste obstakel is weg geraken uit Playa de Muro. Straten zijn al vroeger afgesloten dan de jaren ervoor en de Spaanse GPS werkt ook niet echt mee. Mijn assistenten voor de eerste post (An en Evelien) schakelen dan maar de GPS van hun GSM in. Die wil ons steeds via kleine wegen naar onze bestemming brengen. Plots horen we: “u fietst langs ...”

Tja, vrouwen zeker …

Soller, de beklimming naar Deia, daar zullen onze jongens en meisjes de eerste aanmoedigingen en verfrissende drinkbussen krijgen. Perfect op schema, 9u10, draait de kop van de wedstrijd de col op. Veel blauw in de voorste gelederen van het peloton, wat ons toch wel een beetje trots maakt. Een uurtje later passeert onze laatste renner en kunnen we door naar de volgende post.

Ondertussen hebben we een verstekeling. Mikail Lubanski heeft zijn velg stuk gereden en zal ons verder vergezellen. Gelukkig maar, want om op onze volgende bestemming te geraken moeten we het parours vermijden en kunnen we een goede kaartlezer wel gebruiken. Onderweg groeten we nog even Kathleen en Gerry die onze derde post bemannen. In Sa Pobla staan Annelies en Dries (Flamme Rouge) al op post (4). Mijn gezellinnen van de eerste post keren terug naar het hotel en Dries gaat door naar de laatste bevoorradingspost. Mikail besluit met hem mee te gaan. En dit getuigt van de echte Granfondo.be-spirit: pech hebben, maar jezelf dan ten dienste stellen voor de rest van de ploeg. Eén woord: RESPECT!

In Sa Pobla hebben onze M312-jongens nog zo'n 100km voor de boeg. Ze ogen nog allemaal vrij fris. Dus dat komt dik in orde vandaag! Wanneer de laatste blauwe man ongeveer door is arriveert onze taxi. Kurt en Luc die van Andraxtz (post2) komen en er al een avontuurlijke dag met de arm der wet hebben opzitten, moeten ons terug naar Playa de Muro brengen. Dit is echter makkelijker gezegd dan gedaan. We zitten op ongeveer 10km van het hotel, maar we zullen er meer dan 1u30 over doen om er te geraken. Voor de fietsers is een verkeersvrij parcours super, maar voor het bevoorradingsteam een helse tocht. In ieder geval hebben wij delen van Mallorca gezien die de gewone toerist niet te zien krijgt.

Aan de finish zien we heel wat gelukkige gezichten. Terecht ook, er zijn heel wat mooie prestaties bij elkaar gefietst. Terwijl de rest van de ploeg wacht op wie nog moet finishen laden wij de wagens uit. Nog even tanken en dan kunnen we deze weer afleveren bij het verhuurkantoor. 19u30, onze dagtaak zit er op. Vlug iets eten, een verkwikkende douche en op naar de podiumceremonie.

Trots op dit team!