We schrijven 28 juli 1998 wanneer Jan Ullrich steenhard aanvalt in de eerste kilometers van de Col de la Madeleine. De 16de etappe van de Tour trekt die dag richting Albertville en Der Jan heeft een dag eerder richting Les Deux Alpes een pak slaag gekregen van Marco Pantani. Te weinig gegeten en gedronken op de Galibier, zich te licht gekleed voor de uitgeregende afdaling en daarbovenop nog lek gereden ook. Negen (!) minuten aan de broek en de Tour was voorbij, zo dacht iedereen. Maar dat was zonder de Rosse van Rostock gerekend. Nog geen 24u later boort hij met een monsterverzet de Madeleine naar boven en alleen de gele Pantani kan aanklampen. Hoewel Ullrich geen tijd goedmaakt op Il Pirata, levert zijn raid naast de ritzege de onvoorwaardelijke aanbidding op van deze puberale dromer.

Anno 2021 gaan mijn gedachten bij de inschrijving voor de GF La Madeleine terug naar Jans machtsvertoon. In mijn stoutste dromen houd ik genoeg jus over om op de Madeleine een waardig eresaluut op te voeren. Genoeg ‘sparen’ tijdens de eerste cols van de race om dan een tand of twee groter te kunnen draaien op het perfecte wegdek en stabiele hellingsgraad van de lopende Madeleine.

Dat beeld wordt echter zonder schroom aan diggelen geslagen door ene Guillaume Flocard, mijn granfondovriend-voor-één-dag, met wie ik gedurende de race meermaals haasje-over speel. Telkens wanneer we bij elkaar komen, wisselen we ook enkele woorden. Wanneer hij op de Col du Chaussy nog eens naast me komt rijden, maakt hij me terecht bang voor wat zal volgen. We zullen namelijk een alternatieve kant van de Madeleine nemen en daar ligt een klim van een heel ander allooi op ons te wachten.

Dankzij de vlotte bevoorrading door Arne weet ik het kleine gaatje op Guillaume weer te dichten boven op de Col du Chaussy. Ook in de verraderlijke afdaling blijken we elkaars evenknie te zijn. Schouder aan schouder vatten we in La Chambre de Col de la Madeleine aan. Al snel bevinden we ons op stroken tussen de 10 en 12% zonder enig vooruitzicht op beter. Het soort klim waar je nooit ver vooruit kan kijken en waar de ondergrond meer botst dan bolt.

De eerste kilometers houd ik nog een tikje reserve, maar onder de aanmoedigingen van de alweer geweldige GFT-post, neemt de adrenaline het over. Ik maak opnieuw een gaatje goed op Guillaume en steek ook Gerry Vermeulen voorbij. Zij die hem kennen weten dat dit de burger moed geeft.

Het hellestuk van Montgellafrey duurt echter een tweetal kilometer te lang voor mij. Ik moet  Guillaume alweer laten rijden, deze keer definitief. Maar wanneer we in het skidorp Longchamp eindelijk de grote baan weer opdraaien, voel ik het laatste cafeïnegelletje in mijn bloed en flitst Jan Ullrich opnieuw door mijn hoofd. De hellingsgraad laat toe om eindelijk dat tandje zwaarder te schakelen. De laatste kilometers zijn, zoals altijd, vooral een mentale strijd en ik krijg een boost als ik zie dat ik in zeer mooi GFT-gezelschap ga finishen, met net voor me de soepele klimgeit Kristof Leyssens en net na me een taaie krijger, Dirk Claes.

Enkele minuten na de finish stroomt er weer wat bloed naar mijn hoofd en zie ik Guillaume staan - mijn metgezel en kwelduivel van de dag. Veel woorden wisselen we niet meer in de ijle mist boven op de Madeleine. Een coronaproof vuistje en een brede smile spreken boekdelen.

Op naar de volgende GF-beleving!

Thomas