Met 150 km zonder noemenswaardige hellingen, beloofde het WK in Polen een echte hogesnelheidsrace te worden. Jan Desal ging de uitdaging aan. Lees hier zijn verslag.

Slechts 451 hoogtemeters telde het parcours. Hellingen, heuvels of bergen waar de mindere goden de rol moeten lossen? Niks daarvan. Het hele parcours was rechttoe, rechtaan. Weinig bochten ook, maar wel elke denkbare soort ondergrond. Van biljartvlak asfalt over tramsporen tot hobbelende lappendekens van gevulde en ongevulde putten. De scherprechters waren een langer stuk oplopende weg van goed één procent en 4 brugjes.

Ook de weersomstandigheden schrokken ons niet af. Met twee bevoorradingen onderweg vormt een temperatuur van 31° graden Celsius geen issue voor een wedstrijd van minder dan 4 uur. De rode loper was dus voor de sprintkoningen uitgerold. De hardrijders maakten zich op voor snelheden waar menig e-bike nooit zal aan tippen.

Als WK-debutant wist ik dat ik het voornamelijk ging moeten hebben van goesting en grinta. West-Vlaamse hardnekkigheid zou me wel weer over die meet brengen.

In de wedstrijd belandde ik al snel als enige Belg in een peloton van een 35-tal leeftijdsgenoten. Alleen wegrijden was geen optie. Dan maar bondgenoten gezocht. Eerst bij de buurlanden maar een duosprong met respectievelijk een Fransman en later een Nederlander waren geen lang leven beschoren. Gelukkig vond ik bijval bij de ruime Engelse vertegenwoordiging. Hun “leider” wist 3 Brexiteers te mobiliseren. Helaas enkel om de snelheid er wat in te houden. Een Let, Japanner en uiteraard een tweetal Polen wisten we nog te overhalen om wat rond te draaien. Kettingrijden noemen we dat in de wieleropleiding.

In de laatste 5 km probeerde ik nog een uitval. Het had me een 30-tal plaatsen winst in het klassement kunnen opleveren. Met 3 Britten, een Canadees en een Pool, dook ik de slotkilometers in, maar het ondanks onze samenwerking kwam het peloton toch nog terug. Gelukkig stond Arne aan de aankomstlijn om me op te vangen.

Zoals vooraf voorspeld, werd het een razendsnelle wedstrijd. De eerste 48km haspelden we af aan 41,8 km/u. Aan de finish stond er nog steeds een gemiddelde van 39 km/u op de teller.

Mijn eerste WK is een ervaring die ik niet snel ga vergeten. Qua gastvrijheid hoef je de Polen niets te leren. Langs het verkeersvrije parcours genoten we van de vele enthousiaste toeschouwers en het gemeende applaus. Kleine dorpen tussen Poznan en de Duitse grens met welluidende namen als Lwowek en Buk leefden op. Ook voor de locals was de WK-finale een memorabele gebeurtenis. Deze ervaring blijft voor eeuwig in mijn geheugen gegrift!