Een jaar geleden werd het plan gesmeed om deel te nemen aan de Roc du Maroc. Arne en Bolle, en Stefan en Michael gingen de uitdaging aan en namen deel aan deze meerdaagse mountainbikewedstrijd voor duo’s. Michael brengt verslag uit.

Hoewel we alle vier toch al wat ervaring hadden met meerdaagsen op de fiets, zowel op de mountainbike als met de koersfiets, zou dit toch een compleet nieuwe ervaring worden. Marokko is immers een minder voor de hand liggende fietsbestemming. Tijdens een wedstrijd enkel navigeren op basis van een gps-track zonder andere herkenningspunten, overnachten in bivaks in de woestijn, volledig afgesloten zijn van de bewoonde en beschaafde wereld,… Het was allemaal nieuw voor ons.
Zorgen hoefden we ons echter niet te maken. Van in het begin werd ons duidelijk dat we te maken hadden met een organisatie die draait als een goed geoliede machine en niets aan het toeval overlaat.
Op zaterdag 12 oktober vertrokken we met de 180 deelnemers op een gecharterde vlucht van Brussel naar Ouarzazate in Marokko. De crew bestaande uit een 20tal vrijwilligers was dan al in Marokko voor de nodige voorbereidingen. Net zoals onze fietsen die per vrachtwagen naar daar werden gebracht.

Na afloop van de eerste rit werd al meteen duidelijk dat Stefan en Michael het sterkste team waren bij de masters, en dat ook een podiumplaats algemeen tot de mogelijkheden behoorde.
Via passages langs het Atlasgebergte en verschillende oases trokken de teams steeds dieper Marokko in. Michael en Stefan waren na drie ritten opgeklommen naar de tweede plaats in de stand. De beslissing zou dus vallen in de drie laatste dagen.
Op donderdag stond een zware etappe door het Saghro gebergte gepland, met onder andere een beklimming van een 2100 meter hoge col. Stefan en Michael kwamen als derde duo boven, met een paar minuten achterstand op de leiders.
Op vrijdag volgde de beruchte etappe door de woestijn met aankomst in de krater Jebel Mudawwar, ook wel "The Mummy" genoemd naar de gelijknamige film.
 

Bij de start bleek Michaels achterband plat te staan. Er zat niet veel anders op dan hem terug op te pompen en te hopen dat hij het zou houden de rest van de dag. De eerste 25 kilometer verliepen vrij vlot, tot de melk plots uit de achterband spoot na een passage door grote en scherpe stenen. Het duurde lang, maar uiteindelijk deed de melk toch haar werk en werd het gat gedicht.
Maar na 60 kilometer begon de achterband opnieuw te lossen. De 3 andere duo’s in de kopgroep waren echter solidair en stopten ook. Michael vond echter geen lek, dus gewoon snel een bommetje erin, weer weg en hopen dat de band niet meer zou lossen. Het landschap werd steeds weidser en navigeren werd steeds uitdagender want in de grote vlaktes was geen spoor meer terug te vinden. De deelnemers waren volledig aangewezen op de lijn op de gps. De kilometers hakten erin en het ene na het andere duo moest afhaken.
Stefan en Michael doken samen met het leidersduo de finale in. Het tempo ging de hoogte in, maar niemand brak. Het was pas in de laatste kilometer dat de beslissing viel. De uiteindelijke winnaars plaatsten een versnelling waar het GFTbe-duo geen antwoord op had. Michael en Stefan lieten het echter niet aan hun hart komen.
Het was de laatste echte avond van de wedstrijd. Het laatste bivak ook, en wat voor één. Midden in de krater waar The Mummy en Spectre werden opgenomen. Een epische locatie na een epische dag. De laatste renners kwamen aan bij zonsondergang. En dan kon het feest losbarsten want de slotrit van de volgende dag was slechts een formaliteit.
De BBQ 's avonds was er één om duimen en vingers van af te likken, en sfeer en gezelligheid kreeg ook een 10.
Met een derde plaats algemeen en een eerste plek bij de masters mogen ze meer dan tevreden zijn. Ook Bolle en Arne behaalden de finish na zes loodzware dagen door de woestijn.