Verslag: Ötztaler Radmarathon 2019
Ich habe einen Traum! Het is de slogan van de Ötztaler Radmarathon, een van de zwaarste Gran Fondo’s in Europa. Raf Claessens brengt verslag uit.
Om me voor te bereiden, had ik op voorhand veel verslagen gelezen van mensen die de wedstrijds reeds gereden hadden. Telkens luidde de boodschap: doseren, doseren, doseren. Later zou duidelijk worden waarom.
Ons avontuur begon op donderdagmorgen. Na een lange autorit ontmoetten we elkaar in de bar van het hotel. Een hartelijke begroeting volgde en iedereen was klaar voor een weekend klimmen in het Oostenrijkse Tirol .
Vrijdagmorgen besloten we de Timmelsjoch te verkennen. De laatste beklimming in het parcours (28km en 1700hm). Iedereen besefte na afloop dat het zondag geen “walk in the park” zou worden. De rest van de dagen hielden we ons bezig met ophalen van de nummers, een bezoek aan het dorp Sölden en de voorbereiding op zondag.
De wedstrijd zelf dan. ‘s Morgens om 6.45u starten samen met 4000 deelnemers blijft een aparte ervaring. Als je midden in het pak start en direct een afdaling van 30km In de schoot geworpen krijgt is van doseren echter geen sprake meer. In tegendeel! Volle gas proberen op te schuiven om de klim aan te vatten! Het lukte ook nog vrij aardig ook.
De eerste klim van de dag naar Kühtai (18km) ging goed. Ik reed een stevig tempo maar niet in het rood. Blijkbaar toch snel genoeg om weer op te schuiven.
Over de afdaling kan ik kort zijn, lekker snel! Daarna volgde de Brennerpas, een “loper” van 43km waar je een groepje moet zien te vinden en niet veel krachten moet verbruiken. Helaas wou niemand echt meewerken. En mijn aansporingen maakten niet veel indruk. Dan maar zelf een - voor mij - stevig tempo opgelegd en anderen in mijn wiel naar boven getrokken.
Tijdens de voorlaatste beklimming, de Jaufenpass (16km) wou ik een beetje recupereren om dan op de Timmelsjoch (28km) de kraan open te draaien. Het leek een goed plan! Op de Timmelsjoch aangekomen ging de kraan open, maar... er kwam niet veel meer uit! Het was op. De afstand, de vele hoogtemeters en werk begonnen hun tol te eisen. Dan toch niet genoeg gedoseerd!
Helaas moest er nog 28km geklommen worden, de benen (eigenlijk mijn heel lijf) begon pijn te doen maar ik moest en zou een goede tijd neerzetten! Ik had toch geen maanden hard getraind om het zomaar te laten lopen? Na een lange lijdensweg bereikte ik uiteindelijk de top. Euforie! Lachen, schreeuwen en vloeken tegelijk van blijdschap!!!
Oh ja, mijn doel was onder de 9u finishen en ik had nog 45min om 30km te dalen met daarin een knikje van 2km. Het ging hard. Onverantwoord hard zelfs, maar ik zat boordevol adrenaline en kwam na 8u 50min over de finish!!!
Elke finisher van de Ötztaler Radmarathon mag trots zijn op zijn of haar prestatie. Deze wedstrijd is ontzettend zwaar, je ziet keihard af maar de omgeving en de vlekkeloze organisatie maken veel goed. Een echte aanrader!
De dag erna deed elke spier in mijn lijf pijn maar toch liep ik met een grote glimlach rond. Trots op mijn prestatie, trots dat ik deel mag uitmaken van dit schitterende team en blij dat ik weer prachtige mensen heb leren kennen waarmee ik vele plezante momenten beleefd heb!