Het zit er alweer op. Les Trois Ballons, onze jaarlijkse vaste afspraak, ligt alweer achter ons. Ieder jaar is deze cyclo voor velen onder ons het hoofddoel van het jaar. Maandenlang bereiden we ons voor om die 210 slopende kilometers toch maar op een comfortabele manier te kunnen afwerken. En telkens weer vliegt die dag voorbij.

Dit jaar boezemden het nieuwe parcours en vooral de gevreesde afdaling van de Chevrères bij velen schrik in, maar de weergoden waren ons gunstig gezind. We kregen lekker droge wegen voorgeschoteld en er viel geen enkele valpartij op te tekenen. Dat is in het verleden al anders geweest.

Les Trois Ballons is steeds onze populairste uitstap. We stonden ook nu weer met tientallen deelnemers aan de start. Voor sommigen was het de eerste deelname, anderen stonden reeds voor de tiende maal aan de start. Na afloop van de rit was echter voor iedereen duidelijk waarom we dit jaar na jaar opnieuw doen. 210 km lang tegen jezelf vechten en op het eind nog de vreselijke Planche des Belles Filles bedwingen, het blijft een beproeving. Maar wie de aankomst haalt, weet ook hoe groot de voldoening is en hoe snel al het leed van onderweg vergeten is. En dus zullen we er volgend jaar opnieuw staan. Ook al moeten we opnieuw die ellendige Chevrères afdalen. Afspraak in Luxeuil! Of wordt het dan toch weer Champagney? Dat weten we over 12 maanden.