Even opwarmen met een #wistjedatje; de naam Mallorca verwijst simpelweg naar haar grootte (major), in vergelijking met haar zuster Balearen. Mallorca staat bij Engelsen en Duitsers bekend als een braad-, bak- en zwelg walhalla, maar iemand met iets of wat gezond verstand komt hier natuurlijk om zijn carbon ros over de gladde tarmac te laten scheuren en zijn koersbroek in zijn benen te branden.

Mallorca is in die mate een wielerparadijs dat je er continu en overal de rustgevende melodie van zacht zoemende spaken hoort, een beetje zoals de zomerse krekels op de achtergrond in de Provence maar dan zonder de insecten.

Ik zal het hier niet hebben over de sportieve kant van de M312, want die kaas werd me door Sporza al van het brood gegeten, evenmin zal ik het hebben over mezelf, want als revaliderend co-vodje was mijn actie-radius beperkt. Wel wil ik het hier hebben over de nobele kunst van het Bevoorraden. Iedereen kent natuurlijk de basis gebruiken van de bidon collé, het “afstellen van de derailleur” aan de volgwagen of de goede oude Pot Belge waarmee je je kopman in volle finale zijn hele kop kan laten leeg schuimen.

Deze traditionele basis vullen we bij het Granfondoteam.be aan met baanbrekende, soms experimentele manieren om de marginal gains voor onze atleten te maximaliseren. Tijdens de meest recente winterstage voor bevoorraders werd de klemtoon gelegd op het mentale aspect, namelijk de renners tot absolute mindfullness brengen -#nostress-  in de overtuiging dat hoe minder bloed er in het hoofd zit, des te meer er naar de benen kan stromen.

Zo hebben we ingezet op het hacken van alle smartphones om mogelijk zorgwekkende berichten van het thuisfront te onderscheppen en hebben we er ook voor gezorgd dat iedereen op de heenvlucht naast een voor haar/hem totaal oninteressante mede-atleet kwam te zitten. Zo maakten we het zenuwachtige kennismakingsgesprek zo kort mogelijk en was de sfeer ideaal om snel in te slapen.

Enkele uitspraken van renners daags voor de wedstrijd bevestigen dat onze aanpak absoluut geen windeieren heeft gelegd in termen van #nostress.

Een bloemlezing: “ik rijd mezelf gewoon choco tot aan de eerste bevoorrading en dan zien we wel”, of “de afstand kies ik niet zelf, ik volg gewoon het wiel voor mij” en ook “ik bekijk gewoon elke klim als een afdaling, dan bolt het allemaal vanzelf”. Van dit soort uitspraken staan we echt te glunderen bij de bevoorraders. A job well done! Met dikke pluimen op onze hoed weer naar België!